น้องคูนไม่ยอมยกหม่ามี๊ให้หรอกนะ

“ดอกกุหลาบขาว เก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก ผมมอบให้คุณ แทนคำขอโทษ คุณจะช่วยรับมันไปได้ไหมครับที่รัก” เมฆาเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ที่นั่งอยู่ข้างพี่ภูผากับน้องแร็กคูน

เขาคุกเข่าลง และยื่นดอกไม้มาให้ ก่อนจะมองเลยไปหาน้องแร็กคูน แล้วส่งยิ้มหวานไปให้ แต่น้องแร็กคูนที่เห็น ค่อย ๆ เบ้ปากขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด แล้วร้องไห้ออกมา

“ฮะ...ฮืออ ยอกไม้อีกแย้ว ยอกไม้ทุกวันเยย หมำมี๊ม่ายเอา ฮือออ หมำมี๊จะเอาช็อกแลต ช็อกแลตเก้าย้อยเก้าสิบเก้าอัน” 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….” คำพูดนั้น ทำเอาพี่ภูผาหัวเราะออกมา “มึงได้ยินยัง ช็อกแลต เก้าร้อยเก้าสิบเก้าอัน” 

เมฆานิ่งอึ้งอ้าปากค้างไปเลย เขาหันมามองหน้าฉันตาพริบ ๆ ก่อนจะยื่นดอกไม้มาให้ “รับไปสิครับที่รัก ผมต้องไปเอาช็อกโกแลตให้ลูกก่อน”